مهدویت در صحیفه سجادیه

1. در باب وجود امام و حجت الهی در هر زمان و روزگاری

«اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَیَّدْتَ دِینَکَ فِی کُلِّ أَوَانٍ بِإِمَامٍ أَقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبَادِکَ، وَ مَنَاراً فِی بِلَادِکَ بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِکَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّرِیعَةَ إِلَى رِضْوَانِکَ، وَ افْتَرَضْتَ طَاعَتَهُ، وَ حَذَّرْتَ مَعْصِیَتَهُ، وَ أَمَرْتَ بِامْتِثَالِ أَوَامِرِهِ، وَ الِانْتِهَاءِ عِنْدَ نَهْیِهِ، وَ أَلَّا یَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لَا یَتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ فَهُوَ عِصْمَةُ اللَّائِذِینَ، وَ کَهْفُ الْمُؤْمِنِینَ وَعُرْوَةُ الْمُتَمَسِّکِینَ، وَ بَهَاءُ الْعَالَمِین‏:

بار خدایا تو دین خود (اسلام) را در هر زمان و روزگارى بوسیله امام و پیشوایی (یکى از ائمه معصومینb) که او را براى (گمراهان) بندگانت علامت (راهنما) و در شهرهایت نشانه (راه حق) بر پا داشته‏اى، تأیید و کمک کرده‏اى پس از آنکه پیمان (دوستى) آن امام را به پیمان (بدوستى) خود پیوسته، و او را سبب خوشنودى (افاضه رحمت) خویش گردانیده‏اى، و طاعت و فرمانبرى از او را واجب نموده، و از فرمان نبردن از او ترسانیده‏اى، و بفرمانبرى فرمان‌هایش، و باز ایستادن از نهى و باز داشتنش، و به این‌که کسى از او پیشى نگیرد (جز پیروى از فرمان او از پیشِ خود کارى نکند) و از او واپس نماند (خلاف فرمانش قدمى بر ندارد) فرمان داده‏اى، پس او است نگهدار پناهندگان (بخود از واقع شدن در یکى از دو طرف افراط و تفریط) و پناه اهل ایمان (در رهایی از تاریکی‌هاى نادانى و شبهات) و دستاویز چنگ زدگان (از کیفرها) و جمال و نیکویی جهانیان (زیرا به راهنمایی و روش او ترازوى عدل و داد در بین مردم برابر می‌گردد)».

2. اشاره به یاوران ولی عصر(عج) و دعا برای ایشان...

«اللَّهُمَّ فَأَوْزِعْ لِوَلِیِّکَ شُکْرَ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَیْهِ، وَ أَوْزِعْنَا مِثْلَهُ فِیهِ، وَ آتِهِ‏ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصِیراً، وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً یَسِیراً، وَ أَعِنْهُ بِرُکْنِکَ الْأَعَزِّ، وَ اشْدُدْ أَزْرَهُ، وَ قَوِّ عَضُدَهُ، وَ رَاعِهِ بِعَیْنِکَ، وَ احْمِهِ بِحِفْظِکَ وَ انْصُرْهُ بِمَلَائِکَتِکَ، وَ امْدُدْهُ بِجُنْدِکَ الْأَغْلَب:

بار خدایا پس (چون براى تو در هر روزگارى پیشوائى است به این صفات) بولى (اولى بتصرّف در امور مؤمنین) خود (که امام این زمان است) شکر و سپاس آنچه را بر او نعمت داده‏اى الهام نما (این جمله دعاء است براى امام هر زمان، و بیان امام(عج) در اینجا در زمان امامتش اشاره به خود بوده سپس امام هر زمانى، و مقصود تعلیم و یاد دادن به شیعیان است) و مانند آن شکر و سپاس را (بر آنچه بما نعمت داده‏اى) بسبب آن حضرت بما الهام کن، و او را از جانب خود سلطنت و توانایى (یا حجت و برهان آشکارى) که (او و شیعیانش را) یارى دهنده است عطا فرما، و براى او (هر مشکل و بسته شده‏اى را) بگشاى گشودن آسانى (که رنج در آن نباشد) و او را به تواناترین تکیه‏گاه خود یارى ده، و تواناییش (یا پشتش) را محکم و استوار گردان، و بازویش را توانایى بخش (او را کمک فرما) و به دیده (مراقبت) خود رعایت و حفظش کن، و به نگهداریت نگهدارش، و به فرشتگانت (در هر زمان یا هنگام جهاد چنان که جدّش رسول خدا(ع) را در جنگ بدر یارى کردند) یاریش نما، و به لشگر و سپاهت (مؤمنین و جهاد کنندگان در راهت) که غلبه کننده‏ترین (لشگرها)اند کمکش فرما».

3. اشاره به دستاوردها و نعمت‌های عصر ظهور

«وَ أَقِمْ بِهِ کِتَابَکَ وَ حُدُودَکَ وَ شَرَائِعَکَ وَ سُنَنَ رَسُولِکَ،- صَلَوَاتُکَ اللَّهُمَّ عَلَیْهِ وَ آلِهِ-، وَ أَحْیِ بِهِ مَا أَمَاتَهُ الظَّالِمُونَ مِنْ مَعَالِمِ دِینِکَ، وَ اجْلُ بِهِ صَدَاءَ الْجَوْرِ عَنْ طَرِیقَتِکَ، وَ أَبِنْ بِهِ الضَّرَّاءَ مِنْ سَبِیلِکَ، وَ أَزِلْ بِهِ النَّاکِبِینَ عَنْ صِرَاطِکَ، وَ امْحَقْ بِهِ بُغَاةَ قَصْدِکَ عِوَجا:

و کتاب خود (محکم، متشابه، مجمل، مفصل، ناسخ و منسوخ قرآن و خواندن آن را چنان که فرود آمده و نگهداریش را از فساد و تباهى) و احکام و راه‌ها(ى هدایت و رستگار)یت و روش‌هاى پیغمبرت را ـ درودهایت بار خدایا بر او و آل او باد ـ به وسیله او بپا دار (آشکار ساز) و آنچه از نشانه ‏هاى دینت (احکام و دستورهایت) را که ستمکاران می‌رانده‏اند (پشت سر انداخته طبق آنها رفتار نمی‌کنند) بسبب او زنده گردان (هویدا ساز) و زنگ (فساد و تباهکارى) ستم (ستمکاران) را از طریقه و راهت (و نیت) به او بزداى، و به وسیله او سختى را از راهت (توانا نبودن به هدایت و راهنمایی مردم را به سوى آن که بواسطه تسلط و غلبه ستمکاران رخ داده) دور ساز، و به سبب او عدول کنندگان از راه خود (اسلام) را از میان بردار، و به او آنان را که براى راه راست تو اعوجاج و کجى می‌طلبند (در میان مردم شبهات و تأویلات باطله القاء می‌نمایند تا آنها را گمراه نمایند) نیست و نابود گردان‏».

4. اشاره به اطاعت از ولی عصر(عج)

«وَ أَلِنْ جَانِبَهُ لِأَوْلِیَائِکَ، وَ ابْسُطْ یَدَهُ عَلَى أَعْدَائِکَ، وَ هَبْ لَنَا رَأْفَتَهُ، وَ رَحْمَتَهُ وَ تَعَطُّفَهُ وَ تَحَنُّنَهُ، وَ اجْعَلْنَا لَهُ سَامِعِینَ مُطِیعِینَ، وَ فِی رِضَاهُ سَاعِینَ، وَ إِلَى نُصْرَتِهِ وَ الْمُدَافَعَةِ عَنْهُ مُکْنِفِینَ، وَ إِلَیْکَ وَ إِلَى رَسُولِکَ- صَلَوَاتُکَ اللَّهُمَّ عَلَیْهِ وَ آلِهِ- بِذَلِکَ مُتَقَرِّبِین‏:

و ولى خود (امام زمان(عج)) را براى‏ دوستانت نرم (بردبار) گردان، و دستش را بر دشمنانت بگشا (او را بر ایشان مسلط فرما) و رحمت و مهربانى و عطوفت و شفقت او را بما ببخش (او را در باره ما مهربان ساز) و ما را براى او شنوندگان فرمانبرندگان و در (بدست آوردن) رضا و خوشنودیش کوشش کنندگان و در یارى نمودن و دفاع و پشتیبانى از او یارى کنندگان و بوسیله آنچه درخواست شد به سوى تو و پیغمبرت ـ درودهایت اى خدا بر او و آل او باد ـ تقرب جویان نما».

5. بیان وتصویری از اوصاف منتظران و شیعیان حضرت(عج)

«اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى أَوْلِیَائِهِمُ الْمُعْتَرِفِینَ بِمَقَامِهِمُ، الْمُتَّبِعِینَ مَنْهَجَهُمُ، الْمُقْتَفِینَ آثَارَهُمُ، الْمُسْتَمْسِکِینَ بِعُرْوَتِهِمُ، الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلَایَتِهِمُ، الْمُؤْتَمِّینَ بِإِمَامَتِهِمُ، الْمُسَلِّمِینَ لِأَمْرِهِمُ، الْمُجْتَهِدِینَ فِی طَاعَتِهِمُ، الْمُنْتَظِرِینَ أَیَّامَهُمُ، الْمَادِّینَ إِلَیْهِمْ أَعْیُنَهُمُ، الصَّلَوَاتِ الْمُبَارَکَاتِ الزَّاکِیَاتِ النَّامِیَاتِ الْغَادِیَاتِ الرَّائِحَاتِ:

بار خدایا درود فرست بر دوستان ایشان که به مقام و مرتبه آنان (خلافت و رئاست عامه و فضیلت و برتریشان بر همه مردم که تو قرار داده‏اى) اقرار دارند، راه روشنشان را پیروى می‌نمایند (طبق دستور- شان رفتار می‌کنند) دنبال آثار و نشانه‏ هاشان می‌روند، بدستاویز (بدین و راهنمایى) شان چنگ می‌زنند، به دوستی‌شان تمسک می‌جویند (به وجوب طاعتشان اعتقاد دارند) به امامت و پیشوایی‌شان اقتدا می‌نمایند، براى امر و فرمانشان تسلیم و فرمانبرانند، در طاعت و پیرویشان می‌کوشند، ایام روزگار (دولت و ظهور خلافت) ایشان (ایّام حضرت صاحب الأمر، المهدى المنتظر(عج) که دولت او دولت ایشان است) را انتظار دارند و چشم‌هاشان به سوى آنان دوخته‏ اند (همیشه چشم براه ظهور دولت ایشانند) درودهاى با برکت و نیکى و پاکیزه و فزاینده هنگام بامدادان و شبانگاهان».

6. دعا برای فرج ضمن دعای چهل و هشتم

«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، إِنَّکَ حَمِیدٌ مَجِیدٌ، کَصَلَوَاتِکَ وَ بَرَکَاتِکَ وَ تَحِیَّاتِکَ عَلَى أَصْفِیَائِکَ إِبْرَاهِیمَ وَ آلِ إِبْرَاهِیمَ، وَ عَجِّلِ الْفَرَجَ وَ الرَّوْحَ وَ النُّصْرَةَ وَ التَّمْکِینَ وَ التَّأْیِیدَ لَهُم‏:

بار خدایا بر محمد و آل محمد درود فرست، زیرا تو (در همه افعال و کردارت) ستوده شده بزرگوارى (داراى احسان و نیکى بسیارى، درودى) مانند رحمت‌ها و نیکی‌ها و درودهاى تو برگزیدگانت؛ ابراهیم و آل ابراهیم، و بگشایش و دور شدن غم و اندوه و آسایش و یارى کردن و تسلط دادن و کمک کردن ایشان تعجیل و شتاب فرما».

برگرفته از مجله امان (نویسنده امید چوپانی)