عاشورا

عاشورا

با صدای یا حسین جمعیت به خود آمدم  ، به وقایع روز عاشورا فکر می کردم . آخر از صبح که در بین دسته های عزاداری بودم همه جا عشق و ارادت به امام حسین را می دیدم . یکی لباس سیاه پوشیده بود ، آن یکی با زنجیر بر شانه می زد ، کودکان نیز لباس عربی پوشیده بودند ، پیرمردان نیز با آن ادب مخصوص خود و غم نمایان در چهره شان و مادران نیز که به یاد نوگل شش ماهه امام حسین ، چفیه و پیشانی بند یا علی اصغر  بر سر نوزادان خود کرده بودند ، همه و همه نشان علاقه به خاندان پیامبر و سیدالشهدا داشت .

هر هیئت دم نوحه ای داشت و با نظم حرکت می کرد و دل مرا نیز با خود می برد . به این فکر می کردم که یعنی در چنین روزی امام با عزیزان خود وداع کرده است . به آن صحنه می اندیشیدم که یاران امام به شهادت رسیده بودند و نوبت به جوانان بنی هاشم رسیده بود . همه دور هم جمع شده بودند و دستها را حمایل گردن یکدیگر کرده بودند و به هم مژده شهادت و رفتن به بهشت و زیارت علی و جدشان رسول الله را می دادند . چه صحنه ایست . برادر و عمو و عموزاده و پسر عمه و (قاسم و علی اکبر و ابوالفضل و پسران حضرت زینب و برادران ابوالفضل و ...)‌ همه با هم بمانند برادر علاقه داشتند . هیچ کدام نمی توانست دوری دیگری را تحمل کند و حسین هم دوری آنها را . اما طولی نکشید که آن دستهای حمایل دور گردن هم و آن سر و صورتهای رشید ، از بدن جدا شد . غرق در خون شد . و چه سخت است برای حسین . به اینجا که می رسم ، اشک از دیدگانم جاری می شود . به گودی قتلگاه که می اندیشم ، دلم می خواهد جان از بدنم جدا شود .

السلام علی الحسیـن             و علی علی بن الحسین
و علی اولـــاد الحسین             و علی اصحــاب الحسین

تاسوعا که می آید

تاسوعا که می آید ، دلم هوای ابوالفضل می کند . تاسوعا که می آید به یاد تشنگی و سقا می افتم . به یاد وفا و محبت ، به یاد مردانگی و غیرت . درست است که تمام وقایع و شهادت امام حسین و همه یارانش و شهادت حضرت ابوالفضل در روز عاشورا بوده است ، اما به خاطر مقام و منزلت عباس ، تاسوعا را به او اختصاص داده اند . تاسوعا که می آید به یاد اطاعت از ولایت می افتم . به یاد " اطیعوالله و اطیعو الرسول و اولی الامر منکم " ، چرا که عباس نماد اطاعت از خدا و رسول و ولایت بود و این ریشه مقام و شان عباس بود . السلام علیک یا ابوالفضل العباس

آری در روز تاسوعا که هیئات حرکت می کنند ، مداحان به مداحی می پردازند و مردم سینه زنان حرکت می کنند . دم دمای ظهر که می شود با وجود خستگی باز مردم با تمام وجود بر سر و سینه می زنند ، گویا دیگر ابوالفضل است که یاریشان می کند و آن چنان بر سر و سینه می زنند که گویا داغ و عزایی نو و تازه دارند و فریادشان این است :

ای اهل حرم میـــر و علمــدار نیـامــد
سقای حسین سید و سالار نیــامــد

و‌ چون وقت نماز ظهر می رسد ، موذن صدا بلند می کند : الله اکبر  ... و چون به اشهد ان محمد رسول الله می رسد ، با تمام وجود احساس می کنم که برای کسی گریه و عزاداری می کنم  که می خواست نام محمد ، در تاریخ جاودانه بماند و چون موذن می گوید اشهد ان علی ولی الله ، آنگاه به یاد مظلومیت علی و خاندان علی می افتم و با سوز دل بر کشته دشت کربلا می گریم و صحنه های کربلا را در ذهن مرور می کنم  و می گریم . حی علی الصلاه که گفته می شود ، حسین را می ستایم که با خون خود ، دین جدش و امر به معروف و نهی از منکر و اقامه نماز را احیا کرد .