تاسوعا که می آید

تاسوعا که می آید ، دلم هوای ابوالفضل می کند . تاسوعا که می آید به یاد تشنگی و سقا می افتم . به یاد وفا و محبت ، به یاد مردانگی و غیرت . درست است که تمام وقایع و شهادت امام حسین و همه یارانش و شهادت حضرت ابوالفضل در روز عاشورا بوده است ، اما به خاطر مقام و منزلت عباس ، تاسوعا را به او اختصاص داده اند . تاسوعا که می آید به یاد اطاعت از ولایت می افتم . به یاد " اطیعوالله و اطیعو الرسول و اولی الامر منکم " ، چرا که عباس نماد اطاعت از خدا و رسول و ولایت بود و این ریشه مقام و شان عباس بود . السلام علیک یا ابوالفضل العباس

آری در روز تاسوعا که هیئات حرکت می کنند ، مداحان به مداحی می پردازند و مردم سینه زنان حرکت می کنند . دم دمای ظهر که می شود با وجود خستگی باز مردم با تمام وجود بر سر و سینه می زنند ، گویا دیگر ابوالفضل است که یاریشان می کند و آن چنان بر سر و سینه می زنند که گویا داغ و عزایی نو و تازه دارند و فریادشان این است :

ای اهل حرم میـــر و علمــدار نیـامــد
سقای حسین سید و سالار نیــامــد

و‌ چون وقت نماز ظهر می رسد ، موذن صدا بلند می کند : الله اکبر  ... و چون به اشهد ان محمد رسول الله می رسد ، با تمام وجود احساس می کنم که برای کسی گریه و عزاداری می کنم  که می خواست نام محمد ، در تاریخ جاودانه بماند و چون موذن می گوید اشهد ان علی ولی الله ، آنگاه به یاد مظلومیت علی و خاندان علی می افتم و با سوز دل بر کشته دشت کربلا می گریم و صحنه های کربلا را در ذهن مرور می کنم  و می گریم . حی علی الصلاه که گفته می شود ، حسین را می ستایم که با خون خود ، دین جدش و امر به معروف و نهی از منکر و اقامه نماز را احیا کرد .