قدر و قیمت زمان

قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند    بس تاسف که از این حاصل ایام بریم            حافظ

شریفترین چیزهای دنیا  "عمر" است ، که باید آن را قدر دانست ؛ و چنین سرمایه ی بزرگی را رایگان از دست دادن ، کمال بی خردی و نادانی است ! مثلی است انگلیسی که می گویند : " وقت طلاست ." گرچه ایرانیان هم غالبا در مقام ارزش وقت و عمر ، این مثل را به کار می برند ؛ ولی آنان که چنین مطلبی را گفته و می گویند ، سخن را به میزان حقیقی نسنجیده اند ، زیرا یا "وقت" را خیلی تنزل داده و یا "طلا" را چندین هزار برابر ترقی داده اند ؛ و گرنه "طلا" چیزی نیست که قابل برابری با "وقت" باشد . بنابراین وقت عزیزترین و باارزش ترین گوهرها است . نباید دقیقه ی آن را به بیهوده تلف کرده ، به هدر دهیم . باید متوجه بود که در برابر چنین سرمایه ای قیمتی ، چه متاعی را باید خریداری نمود .

          دیده اید که بعضی اشخاص ، هزینه های روزانه زندگی خود را ، یادادشت می کنند . این عمل علاوه بر تنظیم امور مالی خانواده ، اثیر زیادی در صرفه جویی و جلوگیری از خرجهای بیهوده و بی معنی دارد . معمول است که بزرگان ، خاطرات و رویدادهای اطرف خود را می نویسند ؛ چون می خواهند در خاطرات خود ، نویسنده اعمال بد خود نباشند ، دقت می کردند در گفتار و کردارشان عمل زشت و شرم آوری نباشد ؛ لذا اشتیاق به کارهای نیک و انصراف از اعمال ناپسند در فکر آنها قوت می گرفت .

           پس عاقل کسی است که وقت خویش را به کاری صرف کند ، که یا فایده دنیوی و یا آخرتی و یا مردمی داشته باشد و از بیکاری و کارهای بی فایده ، سخت گریزان باشد . تا چه رسد به اعمالی که علاوه بر مفید نبودن ، زیان آور هم باشد !

آن طفل که قدر وقـت دانست           دانستـن قــدر خــــود توانست

هرچون که رود ز دست انسان            شاید کـه به دسـت آیـد آسان

جــز وقـت که پیش کس نیاید          چـون رفـت ز کف دگــر نیاید

گر گوهری از کفت برون تافت           در سایـه وقـت می تــوان یافت

ور وقت ز دست رفــت ارزان              بـا هیـچ گـهـر خـریـد نتــــوان