حساب
حساب مومنین خالص این است که بی حساب به بهشت می روند . خدا از کسی دوبار حساب نمی کشد پس " حاسبوا قبل ان تحاسبوا " . خودمان در این دنیا از خود حساب بکشیم تا در آن دنیا به حسابمان نرسند .
البته از چیزهای لازم در شان انسان و ضروریات زندگی حساب نمی کشند ، حساب و توقف برای زوائد و تجملات زندگی است . یعنی بدبختی این است که در دنیا برای جمع آوری پول برای خرید تجملات و برای انتخاب آنها و بعد هم برای نگهداری از آنها و خیلی مسائل مرتبط با تجملات ، باید سختی ها را تحمل کنیم و تازه فکر می کنیم این چیزها باعث آرامش و راحتی ما خواهند شد ، در حالی که هم در دنیا باعث رنج و زحمت است و هم باعث توقف بر صراط و رنج در آخرت است . نقل است که یکی از بندگان شایسته خدا با وجود تمکن مالی بر خود سختی می داد . گفتند هم مال تو از راه حلال است و هم آنچه باعث آسایش و راحتی توست ، فراهم آوردنش بر تو حلال است پس چرا استفاده نمی کنی ؟ گفت : بخاطر اینکه نمی خواهم به راحتی دنیا عادت کنم و به دنیا دلبسته شوم .
حال ما نه تنها تمام ضروریات و آنچه ممکن است فقط گاهی مورد استفاده قرار گیرد را برای خود فراهم می کنیم ، بلکه بیشتر از آن ، هزینه تجملات می کنیم . آن هم نه از باب آرامش و راحتی ، بلکه برای رقابت و چشم و هم چشمی . در حالی که همه جا گفتند " در خیرات از یکدیگر سبقت بگیرید " یا به عبارت بهتر در خوبی ها با هم رقابت و چشم و هم چشمی داشته باشید . در صرف کردن مال در راه خیر البته نه منظور ریا و تابلو کردن کار خیر برای دیگران باشد بلکه هر چه کار خیر انجام دهیم باز هم آن را کم بدانیم . نباید طوری باشد که هرچه درآمد و سرمایه ما بیشتر می شود ، هزینه ها و خرجهای اضافی هم بیشتر شود و فکر کنیم باید تمام مال را صرف کنیم حال می خواهد کم باشد یا زیاد ، بلکه باید تفکر ما این باشد که حتی از مال کم هم سهمی برای دیگران و نیازمندان قرار دهیم چه رسد که دارای تمکن مالی باشیم و باید هرچه مال بیشتری نصیب ما می گردد ، این سهم برای نیازمندان نیز بیشتر گردد .
مراقب باشیم به راحتی دنیا عادت نکنیم . سختی بیشتر این دنیا در مقابل اندک سختی آخرت هیچ است . پس در این دنیا بر خود سختی بدهیم (نه از این جهت که رفاه این دنیا را حرام بدانیم بلکه از این جهت که به راحتی عادت نکنیم و دلبسته دنیا نشویم) و بیشتر از این دنیا برای آخرت وقت و مال صرف کنیم .
